Nieodpowiedzialny Partner

Napisane przez: Violetta Nowacka | Dnia: 27.05.2015

Jak reagować, gdy partner:

1. składa obietnice bez pokrycia
   • Upomnij się o to, co ci obiecał, zamiast dusić żal. Czasem powody są banalne- on np. może mieć kłopoty z pamięcią w czasie wzmożonego stresu w pracy. Wypoczynek i suplementy mogą być doskonałym wyjściem.
   • upewnij się, że to, co ty uważasz za obietnicę, on tez tak rozumie. Ustalcie zasady komunikacyjne; jakie sformułowanie oznacza obietnicę, a jakie tylko mówi o gotowości.
   • powiedz mu o skutkach, jakie wynikają z jego zachowania, np. „jestem bardzo rozczarowana. Musiałam zmienić plany i było to dla mnie niewygodne.”
   • po niedotrzymanej obietnicy, zawsze pytaj o kolejny termin; kiedy zamierza się wywiązać i od czego to będzie zależało?
   • zapytaj, jak by się poczuł, gdybyś to ty nie dotrzymała obietnicy. Jak się czuł, gdy jako dziecko dorośli go zawodzili? Czasami powrót do tematów z dziecięcych lat wzbudza głębokie refleksje do zmian. Często nieświadomie powtarzamy błędy rodziców.
2. unika obowiązków,
   • nie wyręczaj go, gdy odmawia pomocy. Nawet za cenę nawarstwienia obowiązków, czy bałaganu. On tylko wtedy może doświadczyć skutków swojej postawy, gdy sam poczuje się niekomfortowo.
   • porozmawiajcie o podziale obowiązków, Niech każdy z was zaproponuje, co wg niego chciałby robić i jak często. Uzasadnijcie wasze wybory. Po negocjacjach spiszcie na kartce wyniki i powieście uroczyście w centralnym miejscu domu.
   • nie poprawiaj po nim, gdy się za coś zabiera. To go utwierdza w przekonaniu, że nie potrzebujesz jego pomocy.
   • mów wprost, czego od niego chcesz. Używaj zwrotów: „chciałabym, żebyś”, „zależy mi na tym, żebyś”, ważne jest dla mnie, żebyś”, zamiast niejasnych „trzeba by było”, „zróbmy”, może byś zrobił”. Patrz mu w oczy, gdy zgłaszasz oczekiwania.
   • proś, a nie rozkazuj. Rozkazy działają na jego męską ambicje jak czerwona płachta na byka.
   • chwal go za małe osiągnięcia, „tak się cieszę, że pozmywałeś. Bardzo mi pomogłeś”. Ale uwaga, nie łącz pochwał z krytyka i ukrytym żalem „jak to wspaniale, że w końcu pozmywałeś”. Tak pochwała w rzeczywistości działa jak kąśliwa uwaga.
   • poproś kogoś z rodziny, albo waszych znajomych, żeby ci pomogli, gdy on odmawia. To może wpłynąć na jego ambicję.
3. kłamie
   
   Sprawdź powody.

   Nie zawsze za kłamstwem stoi zła intencja, brak szacunku, czy manipulacja. Częściej zaś- strach, niepewność, brak pomysłów, czy odwagi, a także …nadopiekuńczość, czy nawyki wyniesione z domu rodzinnego. Zacznij rozmowę od pytań; co chciał osiągnąć, kłamiąc. Okaż zrozumienie, mówiąc, „jeśli mi wyjaśnisz, dlaczego skłamałeś, postaram się ciebie zrozumieć i unikniemy dzięki temu konfliktów.”

    
   • On kłamie…z troski o Ciebie. Chce oszczędzić ci nerwów. Przekonaj go, że jesteś odpowiedzialna. Możesz poradzić sobie z problemem wspólnie z nim. Powiedz, że kłamstwo to dla ciebie coś o wiele gorszego niż ukrywany problem i podkopuje twoje zaufanie do niego.
   • Kłamie, bo boi się podjąć odpowiedzialność za rozwiązanie problemu. Trudności przerastają go, więc próbuje ich w ten sposób unikać. Powiedz, że nie życzysz sobie takiego traktowania, jeśli to jego pierwszy raz. Jeżeli przyłapałaś go po raz kolejny na tym samym, złóż zapowiedź sankcji: „jeśli zrobisz to ponownie, będę tobą naprawdę rozczarowana i nie wiem, czy będę mogła ci jeszcze zaufać”, lub jeśli to poważne wykroczenie „jeśli to się ponownie powtórzy, na serio rozważę rozstanie.”
   • kłamie, bo ma trudności z rozmawianiem o problemach. Najchętniej rozwiąże każdy problem, ale jeśli ma się z kimś tym podzielić, to woli skłamać. Powodem jest skrajny introwertyzm, niedobre nawyki komunikacyjne wyniesione z własnego domu rodzinnego, lub nadwrażliwość na ocenę.

   • Okaż troskę, powiedz, jak się czujesz z jego milczeniem i zaproponuj pomoc. „Martwię się o ciebie. Widzę jak się z czymś gryziesz i wtedy mi też udziela się zły nastrój. Gdybyś zechciał się ze mną tym podzielić, oboje poczulibyśmy ulgę. Ty nie musiałbyś kłamać, a ja- domyślać się o co chodzi i niesłusznie cię oskarżać. Potrafię słuchać i doradzić.”

   • kłamie, bo potrzebuje dowartościowania. Lubi koloryzować fakty, zwłaszcza w towarzystwie innych. Częściej go chwal za drobne osiągnięcia, pomoc w domu. Komplementuj wygląd, dziękuj za przysługi, okazuj uczucia czułym gestem czy słowami „kocham cię”.
     
     Przenigdy;
     
     Nie duś w sobie, że wiesz o jego kłamstwie. Nawet gdy nie masz dowodów, lepiej powiedz „mam wrażenie, że nie mówisz prawdy”. To mu zabiera strefę komfortu. Jeśli wiesz o jego kłamstwie z jakiegoś źródła- nie kryj informatora, bo w ten sposób przedłużasz tylko czas potrzebny do zmiany. Powiedz rodzinie, że kłamie. Kryjąc go- tylko pogarszasz sprawę.
      
4. jest nieodpowiedzialny, np. podejmuje nierozsądne decyzje, które mają wpływ na życie rodziny, albo ich unika, nierozsądnie wydaje pieniądze, ryzykuje zdrowie lub życie. Nie angażuje się we wspólne życie, ma awersję do planowania.
   
   Mężczyzna o typie Piotrusia Pana dobrze czuje się w związku tylko przez rok, dwa. Potem, kiedy dochodzą życiowe trudności, ucieka od nich w świat młodzieńczych fantazji, we własne zainteresowania, tak jakby nie istniała rodzina i jej bezpieczeństwo.
   • mów, czego chcesz i jak jego zachowanie na ciebie wpływa, ale konkretnie „oczekuję, że będziesz mnie informował, na co wydajesz wypłatę, ponieważ od połowy miesiąca jestem zmuszona pożyczać pieniądze od rodziny, co mnie bardzo krępuje”, zamiast narzekać, „jak możesz być taki nieodpowiedzialny”
   • nie bądź zosią-samosią. Im więcej bierzesz na siebie „z zaciśniętymi zębami” i pokazujesz, że dajesz radę, tym bardziej on pozwala sobie na to, by nie brać odpowiedzialności. Proś za każdym razem, gdy nie dostajesz tego, co chcesz. Okazuj niezadowolenie za każdym razem, gdy on zachowuje się w niechciany sposób. Niekonsekwencja z twojej strony „dla świętego spokoju” w rzeczywistości tylko go demoralizuje.
   • sama zrób coś, co wykracza poza ustalone schematy i reguły. Odrobina spontaniczności przyda ci się, żeby zdobyć dystans do jego wybryków, ale także uzmysłowi mu, że nie jesteś taką oazą bezpieczeństwa, która nad wszystkim czuwa. To mu odbierze pewność.
   • nie płać za jego błędy, nie załatwiaj pieniędzy, ani nie uruchamiaj znajomości. On musi ponieść konsekwencje swoich czynów, żeby kiedykolwiek mógł przemyśleć zmiany.

Rozważ swój udział w problemie.

Nie zawsze wina za jego przewinienia leży wyłącznie po jego stronie. On ucieka w destrukcyjne zachowania dla własnej ochrony, gdy np. na popełniony przez niego błąd zwykle reagujesz: wielokrotnym wypominaniem, wrzaskiem, ośmieszaniem „dziecko by to lepiej zrobiło”, raniącą krytyką „tylko idiota by tak zrobił”, wpędzaniem w poczucie winy „przez ciebie boli mnie głowa”, szantażem „powinnam się z tobą rozstać”, czy porównywaniem „mój ojciec dałby sobie z tym radę”. Lepiej wyrażać niezadowolenie mówiąc; „jest mi przykro (lub jestem zła), gdy ty… (tu opisz jego zachowanie w obiektywny sposób, lub zacytuj jego wypowiedź). Wolałbym, żebyś…(tu przedstaw swoje rozwiązanie, życzenie, prośbę)