Portret lidera

Napisane przez: Violetta Nowacka | Dnia: 16.01.2015

Słowo „lider” ma wiele znaczeń. Można je definiować z punktu widzenia społecznego, ekonomicznego, marketingowego, czy psychologicznego.

Lider to osoba, która ma wpływ na innych. Wpływa na członków swej grupy, aby np. -wzięli na siebie zwiększone zadania, – w razie wystąpienia zbyt dużej liczby usterek czy błędów produkcyjnych stosowali ostrzejsze normy jakościowe,- podnosili poziom norm etycznych (kulturę osobistą) w kontaktach z klientami czy kolegami z pracy.
Lider to ten, który rządzi innymi, panuje, dominuje. Bycie liderem oznacza przywileje, takie jak władza i prestiż. Wielu podziwia liderów za to, że pomagają innym i przez to czerpią satysfakcję z pracy. Kierownicze stanowiska dają ponadto szansę bardzo dobrych zarobków i możliwości dalszego awansu. Liderzy decydują o sprawach kluczowych, o finansach firmy, mają dostęp do poufnych informacji.
Lider to ten, który inspiruje innych. Musi mieć magnetyczną, charyzmatyczną osobowość i swoim postępowaniem dawać przykład. Swoim zapałem i emocjonalnym zaangażowaniem sprawiać, by opieszali dotąd pracownicy z własnej woli zaczęli pracować lepiej i bardziej twórczo. Uzmysławia zespołowi, że np., aby dostawać podwyżki czy awansować, trzeba wciąż się dokształcać i rozwijać własną osobowość.
Lider potrafi przekonywać innych. Doprowadza do zmiany opinii ludzi lub posłużenia się przez nich takim rozwiązaniem, którego dotąd nie brali pod uwagę.
Lider motywuje podwładnych. Motywować kogoś to spowodować, aby wkładał więcej wysiłku w to, co robi.
Lider wprowadza wielkie zmiany. Dopiero przywódca, który spełnia wszystkie powyższe warunki może torować drogę pozytywnym innowacjom. Wywoływanie zmian jest bardzo istotne, ponieważ prowadzi do zburzenia status quo. Lider tworzy wizję dla innych i prowadzi ich tak, aby wprowadzić ją w życie. Zabiega o zjednanie sobie zwolenników, którzy mu ufają i wspierają go, a także angażują się w realizację celu. To właśnie jest istota przywództwa.

Aby wprowadzać zmiany i przekształcenia, lider wciąż musi zadawać sobie pytania typu:
- co należy doprowadzić do porządku?
- co można poprawić?
- dlaczego firma nie cieszy się większym uznaniem?
- jakie zmiany pomogłyby nam wyprzedzić konkurencję?
- Jakie zmiany pozwolą nam osiągnąć doskonałość?
Dobry lider jest także menedżerem.

Bycie liderem nie jest tożsame z byciem menedżerem. Lider przewodzi, menedżer zarządza, ale najlepiej, gdy funkcje te łączą się w jednej osobie. Zarządzanie obejmuje planowanie, organizowanie, kontrolowanie oraz przewodzenie. Przywództwo jest więc częścią pracy menedżera. Przywódca dąży do zmiany, menedżer koncentruje się na utrzymaniu równowagi. Lider tworzy wizję i strategię osiągnięcia zamierzeń, zaś menedżer korzysta z różnych umiejętności i technik w pracy nad realizacją wizji.

Zewnętrzne pozory lidera

Jak lider jest odbierany i jakie elementy zewnętrzne go charakteryzują? Przyglądniemy się najpierw zewnętrznym zachowaniom, które są powszechnie uznane, ale niekoniecznie są wzorcami przywództwa.

Aby być liderem, trzeba wyglądać jak lider: przyjąć wyprostowana postawę, dbać o włosy i dłonie oraz często się uśmiechać. Ważnym elementem, na który zwraca się uwagę jest ubiór lidera. Ubiór jest symptomem autorytetu mogącym wyzwolić uległość. Przeprowadzone badania wskazały, że np. ubiór policjanta, wojskowego, także i duchownego rodzi respekt oraz wiąże się w pewien sposób z autorytetem. A ten, kto posiada autorytet ma wpływ na innych ludzi. Podobnie ma się z ubiorem biznesmena. W innych badaniach zauważono np., że mężczyzna ubrany w elegancki garnitur wszedł na ulicę na czerwonym świetle, a za nim podążyli prawie wszyscy oczekujący na chodniku. W stosunku do innych osób, których ubiór nie wyróżniał się, nie zauważono takiej reakcji i postawy innych. Zatrzymanie się tylko na zewnętrzności ubioru może także wprowadzić w błąd.
Tym, co w dużej mierze wpływa na społeczny odbiór lidera jest tytuł. Zwraca się uwagę na tytuły i stopnie naukowe, które ma osoba, na pozycje czy funkcje, które pełni. Nierzadko dla osób z zewnątrz lider to ten, który ma prestiżową posadę, urząd, pozycję. Np. jeśli coś powie profesor, większość zwykle okaże zainteresowanie; jeśli to samo powie asystent, słowa jego będą częściej krytykowane. W rzeczywistości nie tyle ważna jest osoba, ile tytuł czy funkcja, którą pełni. Lider to ten, który ma autorytet, a nie zawsze posiadany tytuł idzie w parze z autorytetem.
W pewnych środowiskach liderem, czyli osobą, która ma pewną pozycję, jest ten, kto jeździ bardzo dobrym samochodem. Im większy i lepszy samochód, tym osoba bardziej godna naśladowania.
Innym elementem tego zewnętrznego zachowania lidera jest krąg osób, wokół których on się obraca. I tak utrzymuje kontakty tylko z pewnymi osobami, innych trzyma na dystans lub ignoruje. Czasami taka postawa jest odbierana jako cecha dobrego lidera. I w ten sposób tworzy się image

Ale zdarza się, że pozory mylą i rzeczy zewnętrzne wprowadzają w błąd. Dlatego jeśli chcemy mówić o dobrym liderze, nie zatrzymujmy się na tytule, ubraniu, samochodzie i tym, z kim on przystaje. Czasami wystarczy dobra aparycja, dobrze uczesać się, ubrać, zrobić wrażenie, dobrze mówić, elegancko się zachować i wydaje się, że to jest wzorzec rzeczywiście dobrego lidera. Może jednak okazać się, że z punktu widzenia ludzkiego i psychologicznego to tylko pozór.

Dojrzała osobowość

Najważniejsza jest dojrzała i harmonijna osobowość. Ona jest podstawą i fundamentem dobrego lidera. Lider powinien żyć w zgodzie z samym sobą, z innymi ludźmi i z w wartościami, które przyjmuje i którymi żyje.

Stosunek do samego siebie: podstawowy wymiar dojrzałej osobowości. Dobry lider jest pewny siebie i pozbawiony wewnętrznych sprzeczności. Jeśli chce kierować innymi, powinien posiadać umiejętność kierowania sobą i bycia kierowanym. Nie jest dobrym liderem ten, kto nie umie poddać się innym i nie daje się kierować przez lepszych i bardziej doświadczonych. Tylko wtedy, gdy jest otwarty na edukację, czy wskazówki, rokuje dobre nadzieje.
Lider ma dobry wgląd w samego siebie, potrafił poddawać się refleksjom na swój temat. „Nie poznasz innych dobrze, jeśli nie poznałeś siebie” – zwykło się mówić.

By nie żyć w sprzeczności z sobą, lider powinien mieć pozytywny stosunek do samego siebie, w przeciwnym razie nie będzie miał pozytywnego stosunku do swoich podwładnych, do tych, których prowadzi i którymi kieruje.
Lider ma czas dla siebie, potrafi odpoczywać i oderwać się od służbowych obowiązków. Jeśli nie ma czasu dla siebie – nie będzie go miał dla innych.
Prawdziwy lider żyje w dobrych relacjach z innymi. Okazuje entuzjazm, pasję i nie szczędzi pochwał.
Lider jest człowiekiem, który budzi zaufanie poprzez wierność swoim przekonaniom. Wystarczy spojrzeć na pseudoliderów politycznych. Mówią to, co ludzie chcą usłyszeć, żyją w sprzeczności z sobą i tak naprawdę nie są liderami.
Ma miłą powierzchowność. Lider powinien być człowiekiem sympatycznym. Jeśli w pierwszym momencie, w kontakcie z człowiekiem budzi antypatię trudno mu będzie być dobrym liderem.
Posiada umiejętność komunikacji: Dobry lider w relacji z innymi umie przekazywać im swoje zamierzenia i plany, czyli potrafi się komunikować.
Ma twórczy stosunek do krytyki: Lider umie współpracować z ludźmi, którzy go pozytywnie motywują, ale też z takimi, którzy krytycznie do niego podchodzą. Od takich ludzi nie stroni, lecz prosi ich o pomoc i współpracuje z nimi.
Potrafi twórcze podchodzić do porażek: Lider powinien być człowiekiem, który umie spokojnie spojrzeć na swoje klęski, przyjąć porażki (czasem jego największym zwycięstwem jest przyjęcie porażki). Nam się dzisiaj wmawia, że dobrym liderem jest ten, który osiąga tylko sukcesy. Sukcesy także niszczą człowieka, czasami bardziej niż porażki. Nie znaczy to, ze nie mają one znaczenia, ale sukcesy pomnażają się wtedy, gdy umiemy przyjąć porażki.

Dekalog lidera

Myśli o zadaniach, głównie o tych, za które jest odpowiedzialny.
Nigdy nie działa w duchu rewanżu.
Za istotne uważa jasne myślenie i jasne cele.
Jest przekonany, że postawa przyjaźni zawsze wyda owoce i rodzi sprzyjający klimat pracy.
Nie tylko walczy z błędami, ale tworzy gotowe, pozytywne rozwiązania.
Podchwytuje nowe sytuacje, idee, by lepiej pełnić misję.
Nie ogranicza z zasady czasu innym, ale jest otwarty.
Nie chce rozwiązywać problemów w jednym dniu, ale też nie odsuwa ich rozwiązania w nieskończoność.
Nie narzuca własnego stylu życia innym.
Urząd lidera nie daje żadnych przywilejów, liczy się misja.

KREOWANIE WIZERUNKU LIDERA

Krok pierwszy: SZKOŁA PEWNOŚCI SIEBIE

Okazując pewność siebie (czyli wiarę we własne możliwości), dajesz podwładnemu poczucie bezpieczeństwa. Szczególnie w trudnych momentach kryzysowych spokój i pewny głos lidera chronią zespół przed upadkiem morale i dezorganizacyjną paniką. Lider, który wierzy we własne zdolności do pokonywania trudności potrafi zainspirować innych do podjęcia trudnego przedsięwzięcia, czy rozwiązania problemu.

Budowanie pozytywnego nastawienia do siebie w konkretnej, trudnej sytuacji.

Jeżeli dostałeś zadanie, które na pierwszy rzut oka przekracza twoje możliwości, przy odrobinie samodyscypliny rozpisz w kilku punktach, jak się z tym uporać. Wybierz cechę, czy postępowanie, które należy zmienić. Powtarzaj to ćwiczenie tak często, aż pozytywne nastawienie do siebie pojawi się automatycznie.

Określ, co wywołuje wątpliwości co do twoich umiejętności. Np. „nie bardzo się w tym czuję”, „nie mam doświadczenia”, „brak mi odwagi, obawiam się ryzyka”, itp.
Wyjaśnij sobie, co ta sytuacja oznacza. Odrzuć takie określenia, jak niekompetentny, czy mało inteligentny, ale sformułuj to następująco: czynność x, potrzebna do wykonania zadania, sprawia mi trudności. Muszę zdobyć konkretne umiejętności, żeby sobie z nią poradzić.
Poszukaj przyczyny takiego stanu rzeczy, np. mam małe doświadczenie w ten dziedzinie, lub: jest to nowatorska technika i mało jest na ten temat informacji.
Znajdź pozytywne pomysły na rozwiązanie tego problemu (najlepiej kilka), np. znajdę w Internecie publikacje po angielsku i przetłumaczę na polski, zapiszę się na kurs.
Wyobrażaj sobie swój sukces w przyszłości (szczegółowo). Popatrz na zadanie z perspektywy szansy rozwoju, doskonalenia się, możliwości bycia ekspertem w kolejnej dziedzinie.
Ćwicz pozytywne nastawienie nie tylko w konkretnych okolicznościach, lecz w każdej sytuacji. Zaczynaj każdy dzień od ćwiczenia: znajdź choć pięć minut rano, aby wydobyć z siebie pozytywną energię. Usiądź w spokojnym miejscu, weź głęboki oddech i przypomnij sobie swoje największe zalety, sukcesy, pochwały. Powiedz sobie, że jesteś w stanie sprostać wszystkim wyzwaniom.

Sporządź otwarty spis swoich zalet i osiągnięć

Wielu ludziom brakuje pewności siebie, ponieważ nie dostrzegają, umniejszają, lub zaprzeczają swoim zaletom. W notesie, który nosisz przy sobie, lub trzymasz na biurku, spisz w słupku swoje wszystkie mocne strony. Nie zapomnij o dodawaniu do tej listy nowych dokonań. Jeśli brakuje ci pomysłów, zapytaj najbliższych osób, co o tobie sądzą.

Taktyka małych zwycięstw

Jest bardzo skuteczna w doskonaleniu pewności siebie, ponieważ oparta jest na cyklu sukcesów. Każde małe zwycięstwo podbudowuje wiarę we własne możliwości, daje radość i energię do dalszych osiągnięć. Niech wspomaga was moje własne motto:„Kiedy zaczniesz w bezradności zatracać się z ochotą, pomyśl hardo: chodzi tylko o to, aby w życia szalonej podróży dostrzec wielkość małych spraw, i małość dużych!”.

Aby zabłysnąć w firmie, zacznij od łatwych zadań. Szansa wylansowania przełomowych rozwiązań zwykle nie jest duża. Możesz zaproponować na początek lepsze rozwiązania ergonomii pracy, które mogą się przyczynić do zwiększenia komfortu pracy, a co za tym idzie efektywności. Otoczenie o mniejszej konkurencyjności, czy praca w zgranym zespole może okazać się tym, czego ci trzeba dla podbudowania pewności siebie.

Jeśli opanowałeś już sztukę pozytywnego nastawienia do siebie, możesz mieć wrażenie, że inni spostrzegają cię jako zarozumialca, za chodzącą doskonałość. Żeby wydać się podwładnym bardziej ludzki, czy swojski, rzuć czasem jakąś uwagę, aby przekonać ich, że nie jesteś idealny. Wielokrotnie z powodzeniem stosują ta technikę prezydenci: przyznają się do małych słabości, niewiedzy czy przewinień. Wtedy paradoksalnie ich popularność wzrasta. Ludzie podnoszą swoją samoocenę i zapał do pracy wiedząc, że wpadki zdarzają się także i wielkim.

Krok drugi: TRENOWANIE CHARYZMY

Charyzma to osobisty urok i magnetyzm, które pomagają kierować innymi. To szczególna cecha liderów, których cele, zdolności oraz niezwykła determinacja odróżniają od innych. Najłatwiejsza metoda rozwijania charyzmy polega na zdecydowanym wyrażaniu uczuć, oraz okazywaniu entuzjazmu, optymizmu i energii. Charyzmatyczna osobowość ułatwia zrobienie kariery. Dziś często liczy się ona bardziej, niż doświadczenie i kwalifikacje, zwłaszcza, gdy dział, który masz objąć, paraliżuje brak inspiracji ludzi do wykonywania obowiązków. Charyzma jest cechą, którą można rozwijać. Jeśli chcesz, by twoje towarzystwo sprawiało pracownikom przyjemność, aby dokładali starań, by ciebie zadowolić lub żebyś był dodatkowym powodem, dla którego chce im się przychodzić do pracy, powinieneś przestrzegać poniższych zaleceń:

Okazuj uczucia

Najlepszym sposobem rozwijania charyzmy jest nauczyć się swobodnie i otwarcie, oraz adekwatnie do sytuacji okazywać uczucia. Wyrażaj uznanie ożywionym tonem, poklep pracownika po ramieniu, wyraź współczucie, kiedy zwierzy się z problemów osobistych. Ale także w wyrażaniu dezaprobaty używaj emocjonalnego słownika ( w 1 os.), np. zamiast powiedzieć: „obiecałeś, że zrobisz to najpóźniej dzisiaj!”, powiedz: „jestem niemile zaskoczony, że nie wywiązałeś się na czas ze swoich obowiązków.” Ludzie z charyzmą tryskają optymizmem nie tylko w pracy. Potrafią pozyskać kontrahentów i popleczników na spotkaniach towarzyskich.

Powstaje pytanie, skąd czerpać entuzjazm i energię do wyrażania uczuć? Oto sugestie:

wysypiaj się w nocy i korzystaj z 15-minutowej, popołudniowej drzemki. Przed oficjalną kolacją weź chłodny prysznic.
Koniecznie uprawiaj jakiś sport.
Przestaw się na zdrową żywność pozbawioną cholesterolu.
Kontroluj wykaz aktualnych zadań i nie zostawiaj żadnych nie dokończonych, które zaprzątałyby twoją uwagę.
Oddzielaj sprawy prywatne od zawodowych.
Zachowaj orientację na działanie. Częściej mów raczej „zróbmy to!”, niż „przemyślmy to”.

Bądź szczery w wypowiedziach

Osoby z charyzmą okazują szczerość w dobrym i złym znaczeniu. Oceniają ludzi i sytuacje bez ukrywania prawdy, ale też pozostają wrażliwym na uczucia innych. Prawda często boli, ale charyzmatycznych liderów nie powstrzymuje to przed oceną sytuacji bez niedomówień. Lider zapytany przez przełożonego o awans, na który nie zasługuje, nie powinien wymijająco opowiadać o braku wolnych stanowisk, lecz wyrazić swoją opinie, np. „Nie mogę cię obecnie polecić na to stanowisko, ponieważ uważam, że jesteś zbyt impulsywny i niezorganizowany.” Pracownik może początkowo być rozczarowany, lecz w konsekwencji nie będzie żył złudzeniami, ale dążył do doskonałości. Powinien zrozumieć, że od jego postępowania zależy awans w przyszłości.

Wyrażaniu uczuć towarzyszy bezpośrednie wyrażanie myśli. Jeśli charyzmatyczny lider ma coś ważnego do omówienia z podwładnym, powinien zapytać: „ czy mógłbyś spotkać się ze mną o godz. X, bo potrzebuję twojej pomocy”, zamiast: „czy masz coś ważnego do roboty o godz. X?”

Charyzmatyczna powierzchowność

odpowiednia mimika twarzy powinna towarzyszyć szczerym wypowiedziom. Osoby z kamiennym wyrazem twarzy raczej wzbudzają respekt, a nawet strach, niż zostają uznane za charyzmatycznych. Zmienna mimika jest wyrazem dynamiki. Posługuj się pełnym uśmiechem, marszcz brwi, przybieraj wesołe miny, okazuj zaskoczenie, radość, czy smutek. Mimikę twarzy można wyćwiczyć. Obserwuj znane postacie w telewizji. Ćwicz przed lustrem lub korzystaj z kamery video, myśląc o różnych nastrojach, które chcesz zobrazować. Następnie próbuj dopasować wyraz twarzy do nastroju.
Zastanów się nad wyborem detali w wyposażeniu biura. Nie eksponuj zbyt wielu rodzinnych fotografii. Nie przesadzaj z dekoracją wnętrza, wybierz raczej prosty styl.
Stosuj charyzmatyczne elementy mowy ciała, tj. stawaj w lekkim rozkroku, z położonym na biodra rękami, gdy nie siedzisz. Ta pozycja świadczy o pewności siebie. Podczas dyskusji i wymiany poglądów możesz skierować palec wskazujący dłoni przed siebie, a kciuk ku górze. Taki gest świadczy o tym, że masz mocne argumenty. Gdy przemawiasz, stosuj tzw. daszek z dłoni (opuszki palców obu dłoni lekko się dotykają). Symbolicznie ten gest uznaje się jako wyraz przekonania o własnej kompetencji i intelektualizmie.
poruszaj się w przemyślany sposób. Ludzie z charyzmą nie są zagubieni, więc przemierzaj biuro zdecydowanie. Na spotkania przychodź wcześniej. Nie czekaj na innych na zewnątrz. Zajmij swoje miejsce i przeglądaj notatki. Idąc korytarzem na spotkanie, nie zatrzymuj się na pogawędki.

Krok trzeci: SZTUKA POROZUMIEWANIA SIĘ

1.Przenośnie i porównania. Odwołują się do twojego intelektu i wyobraźni. Działają na słuchaczy magnetycznie i motywująco. Ale także mogą się okazać nietrafione, więc zanim ich użyjesz, przekonaj się, jakie wrażenie wywierają na przyjaciołach lub rodzinie. Na początek używaj porównań odwołujących się do sportu, armii, przyrody, czy sukcesów uznanych na rynku firm. Oto kilka przykładów:

Nie przejmujcie się, że konkurencja nadal nas wyprzedza. Adam Małysz też nie od razu został mistrzem.
już niedługo nasza firma z małej płotki ma szansę przeobrazić się w rekina.
Czas skończyć z rozgrzewką i zacząć poważną grę.
Mamy szansę zdobyć ten rynek szturmem i zostać niepokonani na polu walki. To bitwa o najwyższą stawkę.

2. Używaj barwnego języka. Pewne zwroty i słowa wzmacniają siłę wypowiedzi. Niektóre modne sformułowania:

„Wiem, ze tkwi w was twórczy potencjał”, zamiast „proszę o sugestie”.
Nasza firma powinna się zaprezentować na targach x., bo mają one wysoką rangę i prestiż.
„róbcie wszystko dobrze za pierwszym razem”, zamiast: „unikajcie błędów”.
„Odnieśliśmy miażdżącą przewagę”, zamiast „wyprzedziliśmy konkurencję”.

3. Inspiruj anegdotami i ciekawymi historiami. Jest to bardzo skuteczna technika sprawowania władzy, ponieważ słuchanie anegdot odpręża ludzi i działa jak terapia antystresowa w stresującym środowisku pracy. Sprzyja również nawiązywaniu kontaktów i budowaniu dobrej atmosfery. Pracownicy łatwiej zapamiętują przekazywane treści, gdy kojarzą je z mniej poważnymi opowiastkami. Możesz zbierać opowiadania w książkach, czasopismach, Internecie. Podpatruj ludzi występujących w telewizyjnych talk- show, czy satyryków. Anegdoty powinny nieść głębsze treści, podkreślać wartości istotne dla firmy, tj. np. zadowolenie klienta, jakość, czy bezpieczeństwo pracy.

1. stosuj odpowiednią gestykulację. Ruch dłoni umożliwia okazywanie wiarygodności i zaangażowania, np.

zaciśnięta pięść, przypominająca ruch boksera zadającego cios oznacza: „tak! Naprzód!”
palec wskazujący wykorzystuj zwłaszcza przy rozdzielaniu zadań lub akcentowaniu puenty.
Obie dłonie wysunięte przed siebie w geście odpychania znaczą: „dość już tego!”, „poprzestańmy na tym.”
Kciuk zwrócony ku górze oznacza akceptację.
Otwarte ramiona, dłonie na zewnątrz mówią „jestem chętny do współpracy, przyjaźnie nastawiony”.

Krok czwarty: ROZWIJANIE HORYZONTÓW MYŚLOWYCH

Dobry lider musi umieć myśleć strategicznie, systemowo i szerokimi kategoriami.

Myślenie strategiczne jest wymogiem skutecznego przywództwa. Obejmuje ocenę skutków, jakie przynoszą twoje działania w zaadaptowaniu się twojej firmy na rynku. Np. poszerzenie zakresu usług firmy w celu zaspokojenia potrzeb klientów.

Myślenie systemowe pozwala zrozumieć, że wprowadzenie jednej zmiany musi spowodować zmiany w pozostałych elementach organizacji i to nie tylko tu i teraz, ale także w przyszłości. Po prostu próbujesz przewidzieć, jaki wpływ na funkcjonowanie firmy może wywrzeć obecna zmiana. Powstaje przykładowy łańcuch skutków w systemie organizacyjnym: np. wprowadzenie ulepszonego produktu powoduje wprowadzenie ostrzejszych norm produkcyjnych. To z kolei wymaga zatrudnienia kontrolerów w dziele produkcji i obsługi klienta. Zatrudnienie pociąga za sobą konieczność szkoleń. One z kolei zwiększają koszty produkcji, co w konsekwencji może doprowadzić do konieczności zmniejszenia kosztów poprzez przeprojektowanie produktu, itd.

Myślenie szerokimi kategoriami można porównać do przeobrażania się pesymisty w optymistę. Oto rady, jak nabrać dobrych nawyków.

przestań myśleć w sposób przyziemny i koncentrować się na własnych korzyściach, gdy w perspektywie leżą sprawy wielkiej wagi, np. przyjeżdżając na naradę dyrektorów filii do centrali, godne potępienia byłoby najpierw ubiegać się o zwrot kosztów delegacji.
Spędzaj czas z osobami o szerokim horyzontach. Zarówno przyziemne, jak i szerokie myślenie jest zaraźliwe. Przysłowie: „Kto z kim przystaje, takim się staje”, sprawdza się w tym przypadku znakomicie.
Czytaj prace pionierów i futurologów. Lektura prognoz ułatwia przyszłościowe spojrzenie na rzeczywistość. Szukaj publikacji nie tylko w kioskach, czy księgarniach, ale też w Internecie.

Skłoń podwładnych do głębszych refleksji nad swoją rolą w firmie.

Do tego przyda się umiejętność zadawania trudnych pytań. To bardzo ważna część pracy lidera. Sprzyja umocnieniu twojego wizerunku jako przywódcy, ponieważ ludzie oczekują, że lider będzie stawiał prowokacyjne pytania. Czasami nawet wolą, żeby zadawał pytania, niż udzielał właściwych odpowiedzi. Umiejętność zadawania pytań sprawia, że osoba lub grupa zaczyna myśleć, dlaczego coś robi lub cos zaniedbuje. W ten właśnie sposób skłania się podwładnych do zastanowienia się nad skutecznością ich pracy. Trudne pytania można stawiać podczas narady, podróży służbowej, prywatnej rozmowy. Trzeba poczekać na właściwy moment, gdy stwierdzisz, że osoba ta jest już wystarczająco zaangażowana w temat rozmowy. Przykłady trudnych pytań:

Dyrektor pyta szefa działu produkcji: „podając datę wysyłki produktu założyłeś, że dostawca surowca wywiąże się terminowo z dostawą. Gdyby jednak nawalił? Dlaczego współpracujesz tylko z jednym dostawcą?”
Wiceprezes jednego z operatora telefonii komórkowej do kierownika działu sprzedaży: „Cieszę się, że liczba klientów wzrosła o 15 %, ale jak się mają te dane to sytuacji konkurencji?”

Celem trudnego pytania jest pomoc drugiej osobie w ocenie status quo, a nie jej onieśmielenie, czy zastraszenie. Pytanie daje szansę uruchomienia kreatywnego myślenia, które poprowadzi do zmiany i sprawi, że podwładny dojdzie do przekonania: „Dlaczego o tym nie pomyślałem, przecież to takie oczywiste?”

Trening kreatywnego myślenia

Twórcze podejście do problemów to największy atut lidera. Proponowanie nowatorskich rozwiązań, mnogość alternatyw, zwiększają twoją wiarygodność w oczach potencjalnych zwolenników. Wielu znakomitych ludzi sukcesu zaczęło swą karierę od jakiegoś przełomowego pomysłu. Aby myśleć kreatywnie, trzeba dostrzec możliwości i szanse, które inni przeoczyli, wykorzystać wyobraźnię i nie ograniczyć się do stereotypowego spojrzenia. Oto kilka wskazówek na doskonalenie kreatywności.

Zawsze notuj swoje ciekawe pomysły w specjalnym rejestrze (w notatniku lub komputerze). Nikt nie jest na tyle doskonały, aby zapamiętać ulotne idee. Nigdy nie wiesz, kiedy mogą stać się potrzebne.
Interesuj się nowościami w twojej branży. Prenumeruj specjalistyczne pisma. Tylko dzięki dostępności świeżych danych uda ci się twórczo łączyć informacje. Kreatywność polega na łączeniu faktów, które wcześniej nie pozostawały w żadnym związku.
Pasjonuj się hobby, które sprzyja kreatywnemu myśleniu: puzzle, szachy, języki obce, sztuki plastyczne.
Odrobina ekstrawagancji sprzyja kreatywnemu myśleniu. Pozwól sobie od czasu do czasu na małe szaleństwo, żart, czy przejaw niedojrzałości. Wielu kreatywnych ludzi to świetni dowcipnisie.
Bądź dociekliwy i interesuj się ludźmi z twojego otoczenia. Im więcej wiesz, tym masz więcej pomysłów na ulepszenia.
Wsłuchaj się w swój rytm biologiczny i przekonaj się, o jakiej porze dnia jesteś najbardziej twórczy. Najlepiej zająć się ważnymi zadaniami na początku dnia, ale nie jest to regułą.
Nie zadowalaj się jednym pomysłem. Im masz ich więcej, tym istnieje większe prawdopodobieństwo, że wśród nich znajdzie się ten jeden, który zmieni porządek rzeczy.

Krok piąty: JAK ZASŁUŻYĆ NA ZAUFANIE?

Codzienne zachowania lidera wymagają stosowania norm etycznych, nawet wtedy, gdy inni postępują nieetycznie. Według amerykańskich badań, idealny lider XXI wieku powinien posiadać dwie najważniejsze cechy, niezbędne dla sprawowania przywództwa: zaufanie i uczciwość. Jako przykład tych cech niech posłuży anegdota o dyrektorze dobrze prosperującej firmy poligraficznej, produkującej notesy reklamowe. Przeglądając rachunki zauważył, że jeden ze stałych klientów dwukrotnie zapłacił fakturę za zamówienie. Polecił księgowej zwrócić nadpłatę. Oponowała, tłumacząc, że pieniądze te można potraktować jako premię. W odpowiedzi usłyszała: „Nie możemy się na to zgodzić. Gdyby kiedykolwiek klient się zorientował, stracilibyśmy jego zaufanie. Nie mam zamiaru toczyć z nim bojów o to, że zapłacił za dużo”. Księgowa zrozumiała, że mały zysk może oznaczać w przyszłości dużą stratę, jeśli nie gra się zasadami fair play. Przyznała też, że w tej firmie pracuje się jej wyjątkowo komfortowo, bo wszyscy mają do szefa zaufanie.

Stwórz własny kodeks etyczny

Lider postępuje zgodnie z normami etyki. Sporządź listę działań z twojej branży zawodowej, które uważasz za etyczne i niemoralne, właściwe i naganne. Możesz uzupełnić kodeks o własne elementy. Zastanów się, w jaki sposób będziesz naginał zasady, aby osiągnąć awans. Czy posuniesz się do przypisywania sobie cudzych zasług lub pomysłów, czy będziesz potakiwać kiepskim rozwiązaniom przełożonego, aby się nie narazić? Większość osób o przeciętnym poczuciu przyzwoitości potępia np. molestowanie seksualne w pracy, łapówkarstwo, kłamstwo czy donosicielstwo. Postępowanie zgodnie z własnym kodeksem prowadzi do tego, że będziesz coraz skuteczniejszym liderem.

W przestrzeganiu kodeksu czeka cię wiele dylematów. Posłużmy się przykładem menedżera, który musi walczyć z kryzysem w firmie. Zwolniono wielu pracowników i brakuje rąk do pracy. Jako jednym z rozwiązań jest nakłonienie pracowników do pracy w soboty bez dodatkowych stawek. Oto pytania, które powinien sobie zadać, aby ten dylemat rozwiać.

czy decyzja jest sprawiedliwa? Może to nie jest sprawiedliwe, aby oczekiwać, że fachowcy będą pracować w soboty z powodu niepisanej groźby zwolnienia, jeśli wcale tego nie chcą? Taka sytuacja wcale nie zdarza się rzadko, więc może jest to słuszne?
Kto ucierpi? Możesz kierować się koncepcją dobra dla jak największej rzeszy ludzi. Będziesz musiał rozstrzygać miedzy głosami : „Wiele dzieci ucierpi z powodu braku rodziców w weekend” , a „ Jeśli pracownicy będą pracować bez nadgodzin, wzrośnie rentowność firmy i będzie można utrzymać wiele stanowisk pracy”.
Czy byłbyś zadowolony, gdyby o twojej decyzji napisała lokalna praca, albo poinformowano o niej przez system poczty elektronicznej w twojej firmie? Co powiesz o nagłówku: „X żąda pracy w soboty, grożąc utratą zatrudnienia”?
czy nie wstydziłbyś się swojej decyzji przed swoimi dziećmi?

Co robić, aby ci ufano?

Liderzy zdobywają zaufanie, gdy ich słowa i czyny pozostają w zgodzie.

powiedz pracownikom, że masz do nich zaufanie, a potem udostępnij im informacje na temat finansów firmy. Detale na temat podziału zysków przyczyniają się do zmniejszenia podejrzliwości w zespole. Umacniają zaufanie i podbudowują morale pracowników.
Unikaj krętactwa i kontroluj to, co obiecujesz. Pamiętaj o realizacji obietnic. Np. prezes firmy mówi: „ Połączenie firm nie spowoduje redukcji zatrudnienia.” Jeśli jednak zwolnienia nastąpią, lider straci zaufanie. Sama redukcja nie przyniosłaby uszczerbku, ale fałszywe obietnice potrafią wyrządzić wiele złego w nastrojach pracowników, nawet doprowadzić do wybuchu agresji.
Postępuj tak, jak chciałbyś, aby postępowali inni.
Walcz z hipokryzją. Jeśli na przykład, krytykujesz innych za marnotrawienie służbowych pieniędzy, nie możesz przesadzać z wydatkami na delegacjach, czy urządzać z nadmiernym przepychem swojego biura.
Mów prawdę. Łatwiej zachować twarz, gdy nie trzeba dokładać starań, aby ukryć jakieś nieścisłości.

Zachowania niewerbalne służące zjednywaniu zaufania

Uśmiechaj się w określonych sytuacjach; uśmiech stale przyklejony do twarzy może nasuwać domysły, że ukrywasz prawdziwe odczucia.
pełny uśmiech oznacza autentyczność. Grymas na twarzy zdradza fałsz.
Częsta zmiana mimiki jest bardziej autentyczna niż kamienny wyraz twarzy.
Nie wpatruj się uporczywie w rozmówcę. Utrzymuj jedynie kontakt wzrokowy: to potwierdza twoje dobre intencje.
Schludna fryzura stwarza dobre wrażenie. Nie przesadzaj jednak z nowoczesnością i udziwnieniami, aby twoje włosy nie przyciągały więcej uwagi, niż to, co masz do powiedzenia.
Dbaj o obowiązującą estetykę ubioru służbowego. Bądź na bieżąco z trendami mody.
Ucz się opanowywania emocji. To wzmacnia wizerunek osoby godnej zaufania.
Unikaj nagłego i częstego odwracania głowy- to wywołuje wrażenie emocjonalnego niezrównoważenia.
Pocieranie nosa czy ucha symbolizuje ukrywanie prawdy lub kłamstwo.
Unikaj noszenia przyciemnianych okularów w zamkniętych pomieszczeniach. To jest domeną osób, które mają coś do ukrycia. Podobnie interpretuje się posiadaczy krzaczastych wąsów, zasłaniających usta, lub okazałej brody.

Krok szósty : ZDOBYCIE WŁADZY

Stwórz efektywną sieć kontaktów.

Im więcej ludzi z wewnątrz firmy i sojuszników z zewnątrz będzie za tobą stało, tym szybciej zdobędziesz wpływy. Korzyści z posiadania koalicji jest wiele. – jesteś na bieżąco w przepływie informacji. Wiesz zawsze pierwszy, jakie zmiany szykują się w kadrach, płacach, posunięciach taktycznych firmy. –zyskujesz na szybkości działania. Uzyskiwanie szybkich odpowiedzi na twoje pytania ułatwia rozwiązywanie problemów i umocnienia twojej pozycji. – masz poparcie dla twoich pomysłów. Im więcej referencji, tym bardziej jesteś wiarygodny.- możesz liczyć na pomoc w sytuacjach awaryjnych.

Know how tworzenia sieci kontaktów.

Zaproponuj znaczącej liczbie osób wspólny lunch. Zaoferuj pomoc i gotowość do współpracy. Przedstaw gotowe korzyści z przystąpienia do twojej „sieci”
zafunduj sobie efektowne wizytówki. Rozdawaj je wszystkim, którzy spełniają kryteria przydatności. Będziesz miał szczęście, jeśli 10% z ogólnej liczby rozdanych przyniesie pożądany efekt.
Szukaj kontaktów towarzyskich. Krąg przyjaciół i znajomych z dobrymi koneksjami to najszybszy i najskuteczniejszy sposób nawiązywania współpracy.
Wychodź z inicjatywą. Staraj się być aktywny na targach, konferencjach, prezentacjach. Jeśli mieszkasz w hotelu, zaproś kilka osób do pokoju lub baru na drinka (na koszt firmy). Twoja hojność zrobi wrażenie na potencjalnych poplecznikach.

Koncentruj uwagę wokół własnej osoby. Wykorzystaj pierwszy sukces, a by szybko pomnażać osiągnięcia. Możesz liczyć na przydzielenie innych zadań, dających większą władzę, jeśli się o to upomnisz, podkreślając swoją skuteczność.

Posługuj się opiniami niezależnych ekspertów. Daje ci to możliwość umocnienia władzy. Szefowie firm korzystają z usług konsultanta, eksperta z zewnątrz, który ma potwierdzać słuszność planowanych przez nich przedsięwzięć. Można zawsze powiedzieć „Posłuchaj konsultanta, jeśli mi nie wierzysz.” Konsultanci, świadomie lub nie, niechętnie podważają opinie tych, którzy im płacą. A więc masz dodatkowego asa w rękawie. Co dwie mądre głowy, to nie jedna. Ekspertem musi być koniecznie osoba spoza firmy. Możesz również skorzystać z literatury fachowej w celu potwierdzenie swojej tezy.

10 narzędzi skutecznego lidera

Demonstruj to, czego chcesz nauczyć grupę. Sama teoria nie wystarczy. Siła przykładu jest najbardziej motywująca. Jeśli np. do zadań grupy należy obsługa klientów, nie szczędź wysiłku, aby pokazać w praktyce, jak radzić sobie z zastrzeżeniami najbardziej opornych, łagodzić napięcia, panować nad emocjami.
Bądź wierny polityce firmy. Przestrzegaj przepisów na co dzień, oraz wyjaśniaj niejasności co do ich wprowadzania w życie. Nigdy nie narzekaj na odgórne ustalenia na forum grupy podwładnych. Takie zachowanie obniża morale i zachęca do łamania przepisów. Jeśli się z czymś nie zgadzasz, konsultuj to z przełożonymi.
Twój harmonogram pracy powinien być wypełniony i usystematyzowany. Twoi podwładni widzą, ile godzin pracujesz, jak często robisz sobie przerwy. Podświadomie naśladują oni szefa. Jeżeli wychodzisz z biura bez istotnych powodów, wkrótce zaczną skracać sobie czas pracy i nie będą pracować intensywnie.
Inspiruj podwładnych poprzez odwoływanie się do istotnych wartości. Jeśli np. twoi podwładni są bardzo rodzinni, możesz użyć wypowiedzi typu: „Jeśli nie zwiększymy wydajności o 20 %, konkurencja nas zniszczy. A jak wtedy zapewnimy byt naszym najbliższym?”. Jeśli natomiast chcesz zmotywować młody zespół sprzedawców, możesz wzbudzić w nich ducha rywalizacji stwierdzeniem: „Jeszcze niedawno mieliśmy 40 % rynku, a teraz konkurencja zabrała nam 20%. Kiedy im odpłacimy?”
Używaj mocnych określeń. Jeżeli odwołujesz się do uczuć i wartości, rób to wyraziście. Pewne słowa i zwroty możesz znaleźć w słowniku: nie wahaj się z niego korzystać. Np. „nie chcę już więcej słyszeć, że nie jesteście w stanie tego zrobić”. „Na skutek lekceważenia obowiązujących zaleceń, wciąż rażąco zwiększa się ilość błędów w naszych produktach”.
Zadawaj właściwe, personalne pytania.
Pytania te wywołują reakcje emocjonalne, mają na celu zaangażowanie pracownika w słuchanie i zmuszenie go do aktywności umysłowej. Np. „Czy chcecie przyczynić się do tego, aby nasza firma była numerem 1 na rynku?”, zamiast: „Chciałbym, żebyście pracowali tak, by nasza firma wyprzedziła konkurencję!”. Pytanie bezpośrednie inspirują, bo pobudzają do odpowiedzi i działania.
Wyrażaj uczucia we właściwym momencie.
Okazywanie uczuć jest częścią taktyki motywowania podwładnych. Nie możesz stale ujawniać uczuć, bo będziesz postrzegany jako osoba zmienna. Zachowaj je za specjalne okazje, np. przy podsumowaniu jakiegoś zadania. Uśmiech, okrzyki zadowolenia akcentują doniosłość chwili. Ćwicz okazywanie negatywnych i pozytywnych emocji nawet wtedy, gdy ich nie czujesz. Musisz być w pewnym sensie aktorem, który zawsze ma w rękawie odpowiednią reakcję.
Przed podjęciem decyzji zasięgaj opinii podwładnych, nawet jeśli jej nie potrzebujesz. Ta metoda manipulacji pomoże ci w wywieraniu wpływu. Sprawi, że osoba, która prosisz o opinię będzie się czuła ważna i doceniona, a więc będzie pracowała lepiej, w dodatku zyskasz poplecznika. Pamiętaj jednak, abyś przy zasięganiu opinii nie zdradził się, że już podjąłeś decyzję.
Wymiana korzyści. Polega na oferowaniu korzyści w zamian za okazanie pomocy, czyli dobijanie targu z drugą stroną. Możesz np. złożyć obietnicę rewanżu w późniejszym czasie, czy podziału w zyskach, osiągniętych na skutek zrealizowanego celu. Taka wewnątrzfirmowa samopomoc buduje atmosferę zaufania. Z kolei technika domniemanych korzyści – to technika manipulacyjna. Wspominasz o ogólnych korzyściach, które mogą być związane ze spełnieniem twojej prośby. Np. przydzielając grupie żmudną i nieciekawą pracę stwierdzisz: „Ta praca może być dla was ogromną szansą zdobycia uznania najwyższego kierownictwa”.
Inspiruj opowiadaniami o sukcesach, czasem pozwól sobie na żarty.

Podwładni uwielbiają słuchać historii o ludziach sukcesu, o tym, jak zaczynali od niczego, a doszli do sławy i pieniędzy. Takie anegdoty pobudzają energię do pracy. Można je znaleźć w książkach, prasie, telewizji. Żartobliwy ton przydaje się, gdy chcesz uniknąć skrytykowania kogoś. Możesz obrócić w żart czyjś błąd tak, aby jej nie zdenerwować, lecz zmusić do refleksji.

Oto test zdolności przywódczych. Wypełnij go bez zastanawiania się. Tylko spontaniczne odpowiedzi pomogą ci odkryć w sobie lwa.

Zarząd firmy sponsoruje (w połowie) ciekawy kurs dokształcający, dzięki któremu możesz zdobyć kolejne uprawnienia.
1. Myślisz: „chcą mnie naciągnąć na wydatek. Nie dam się nabrać.”
2. Szukasz w firmie chętnych kumpli, żeby ci towarzyszyli. W końcu wyjazd służbowy musi być też przyjemnością. Jeśli oni nie jadą – ty też.
3. Jesteś „napalony” na kolejne doświadczenie zawodowe. Decydujesz się natychmiast, bez względu, co inni o tym sądzą.
W pracy nad ważnym projektem twojego kolegi z działu zauważyłeś błąd.
1. Zachowujesz to dla siebie. Myślisz „niech sam się uczy na błędach. Prędzej mnie zauważą, jeśli on wyleci.”
2. Puszczasz tę informację pocztą pantoflową, przy okazji go ośmieszając. Niech się dowie, ale nie od ciebie. W końcu to kumpel, źle mu nie życzysz.
3. Zanim ktokolwiek dowie się o błędzie, przekonujesz go do zmiany opinii, posłużenia się takim rozwiązaniem, którego dotąd nie brał pod uwagę.
W twojej firmie proponuje się wprowadzenie nowego, skomplikowanego programu komputerowego, który ma ułatwić pracę.
1. Dołączasz do koalicji „opornych.” Nauka programu to strata czasu. Wolisz pracować starymi, sprawdzonymi metodami.
2. Sprawdzasz, czy mają to już w konkurencji. Jeśli tak, namawiasz innych, żeby nie byli lepsi.
3. Inspirujesz innych do podchwycenia nowości, zanim wprowadzą je w konkurencji. Przekonujesz na forum, że taki postęp ułatwi wszystkim pracę, ale też podniesie notowania firmy na rynku.
Nieoczekiwanie dostałeś zaproszenie na konferencję, gdzie masz szansę poznać ciekawych ludzi biznesu.
1. Wyciągasz z szafy swój zwykły, stary garnitur. Nie będziesz inwestował w jakieś mgliste kontakty. Trzeba myśleć praktycznie.
2. Pożyczasz od kumpla lepszy wyjściowy gang. Nic nie stracisz, a możesz zaszpanować.
3. Kupujesz sobie garnitur „trendy” i dopasowany do typu twojej urody. Jeśli nie przyda się na tym spotkaniu, na pewno zaprocentuje w najbliższej przyszłości.
Na naradzie twojego działu nowa koleżanka popełnia straszliwą gafę. Wykazuje się rażącą głupotą i niekompetencją.
1. Zmieniasz temat i modlisz się, by nikt nie podchwycił tematu. Spaliłbyś się za nią ze wstydu.
2. Rzucasz złośliwą uwagę i ośmieszasz ją. Masz satysfakcję, że ty pierwszy zabłysnąłeś wiedzą.
3. Starasz się obrócić jej wypowiedź w żart, żeby uniknęła kompromitacji. Zamiast prowokować krytykę, zmuszasz ją do refleksji.
Dowiedziałeś się, że twoim przełożonym jest facet który właśnie obronił doktorat w USA, choć jest młodszy od ciebie.
1. Jest ci wszystko jedno, kto jest twoim przełożonym.
2. Myślisz: „Już ja mu pokażę. Nie będzie mną rządził jakiś dzieciak!”
3. Myślisz: „muszę nawiązać z nim dobry kontakt. Może się od niego czegoś nauczę.”
Właśnie dostałeś trudne, pionierskie zadanie od szefa, za które jesteś w całości odpowiedzialny.
1. Myślisz: „nie poradzę sobie, nie mam takiej wiedzy. Jeszcze nikomu to się nie udało.”
2. Udajesz pewnego siebie, choć w rzeczywistości zżera cię stres. Żałujesz, że to przytrafiło się właśnie tobie.
3. Uwielbiasz przecierać ścieżki. Myślisz: „To trudne wyzwanie, ale mam wystarczająco dużo talentu i odwagi, żeby to wykonać!
Okazało się, że w tym miesiącu zająłeś drugie miejsce pod względem wyników rynkowych.
1. Zabolało cię, że jesteś drugi, ale robisz kamienną twarz, żeby nie okazać emocji.
2. Wkurza cię, że jest ktoś lepszy od ciebie, więc żartobliwie odgrażasz się przy wszystkich, że następnym razem wygrasz.
3. Klepiesz go po plecach, albo podajesz mu z uznaniem rękę. Myślisz: „Mam godnego przeciwnika”.
Większość twoich kolegów, podobnie jak ty, ma krytyczne nastawienie do nowej technologii. Na zebraniu poświęconemu omawianiu wprowadzenia jej w twojej firmie:
1. Od razu bierzesz stronę szefa. Jesteś „za”, bo chcesz zyskać jego sympatię.
2. zabierzesz głos większości.
3. Zgłaszasz swoje wątpliwości i rzeczowe argumenty, nawet gdy nie masz popleczników. Jesteś wierny swoim przekonaniom.
Na zebraniach firmowych zwykle:
1. Nie zabierasz głosu, bo i tak cię przekrzyczą, albo czekasz, aż inni najpierw się wypowiedzą, a ty ewentualnie im przytakniesz.
2. Najpierw krytykujesz swoich przedmówców, żeby zrobić sobie pole dla przedstawienia własnych pomysłów. Zdarza ci się podnieść głos.
3. Od razu zgłaszasz swoje plany i pomysły, dyskutujesz i nie obawiasz się, jak cię ocenią inni. Nie wdajesz się w pyskówki.
Zarząd skrytykował wyniki ostatniego miesiąca twojej pracy, choć tak się starałeś. Myślisz:
1. No tak, jestem do niczego, mają rację!
2. Uwzięli się na mnie. Nie potrafią docenić ciężkiej pracy!
3. Muszę się dowiedzieć, gdzie popełniłem błąd, żeby lepiej wypaść w przyszłym miesiącu.
W sytuacjach kryzysowych twojej firmy:
1. wolisz nie zajmować stanowiska, żeby się dodatkowo nie narażać, albo dyskutujesz swoje pomysły po cichu, z kolegami.
2. Szukasz winnych (poza sobą), żeby rozładować atmosferę.
3. Starasz się zainteresować twoimi rozwiązaniami szefa lub zarząd, np. zajmujesz głos na naradzie zespołu.
Jesteś świadkiem konfliktu między kumplami w twoim dziale.
1. Myślisz: „nie będę się wtrącał, to ich prywatna sprawa.”
2. Angażujesz się w stronę, która wydaje ci się bardziej słuszna, doradzasz, kto powinien się poddać.
3. Proponujesz rolę mediatora: wysłuchujesz obu stron i pomagasz im znaleźć kompromis.

ROZWIĄZANIE TESTU.

Większość odpowiedzi A- Typ: Szara Myszka
Nie masz dużych szans na wcielenie się w rolę lidera. Wolisz, kiedy decyzje podejmuje ktoś inny. Jesteś zamknięty w sobie i obawiasz się krytyki, dlatego wolisz nie rzucać się w oczy i nie wychylać nawet wtedy, kiedy masz dobry pomysł. Nie lubisz błyszczeć, więc twój stój przypomina wdzianko starszego brata. Zainteresuj się trendami w modzie! Jesteś wprawdzie sumiennym pracownikiem, ale zbyt dużo kosztuje cię lansowanie własnego „ja”. Popracuj najpierw nad wzmocnieniem pewności siebie i sztuką komunikacji, zanim przejdziesz do zdobywania zaufania i władzy.
Większość odpowiedzi B- Typ: Szara Eminencja
Masz nieco charyzmatycznych cech, ale sposób, w jaki je okazujesz pozostawia wiele do życzenia. Jesteś albo asekuracyjny, albo zbyt agresywny, nastawiony na rywalizację i dominację, a nie współpracę. Pójdziesz po trupach do celu, ale liderem nie zostaniesz. Lubisz się przechwalać, krytykować i doradzać. Masz gorących zwolenników, ale i wrogów. Jesteś trochę jak lis, który wszędzie dotrze tylnymi drzwiami. Czasem posługujesz się innymi, bo gra w otwarte karty zbyt wiele cię kosztuje. Jesteś wprawdzie kreatywny, ale zaufanie zdobywasz nie zawsze fair. Twoje słabe strony to także pozorna pewność siebie i kłopoty z trafną zamianą myśli w słowa.
Większość odpowiedzi C- Typ: Król Lew
Masz wszelkie predyspozycje, żeby w końcu zabłysnąć w roli przywódcy. Jeśli do tej pory powstrzymywała cię przed tą myślą zazdrosna dziewczyna, czy zawistny „przyjaciel”- czas z tym skończyć. Jesteś stworzony po to, by kierować innymi. Ludzie cię lubią i szanują twoje zdanie. Jesteś pozbawiony kompleksów, opanowany, życzliwy, pełen poczucia humoru i taktu. Wciąż zdobywasz nowe umiejętności, masz apetyt na życie. Uczysz się na błędach i ludziach lepszych od ciebie. Potrafisz doceniać osiągnięcia innych, ale i bronić swojego zdania. Myślisz nie tylko o sobie, ale też o dobrym imieniu firmy. Powodzenia. Inni mogą uczyć się od ciebie! Jesteś typem przywódcy XXI wieku: kompetentnego, charyzmatycznego, ale i przyjacielskiego.

Wróć do strony Media

Menu